Η τέχνη του bon-sai (bon είναι η μικρή ρηχή γλάστρα, ενώ sai είναι το δέντρο) ξεκίνησε στην Κίνα και στην Ιαπωνία πολλούς αιώνες πριν και έχει μετατραπεί στην εποχή μας σε hobby. Η δική μου γνωριμία με τα bonsai έγινε αρκετά χρόνια πριν όταν είδα στην τηλεόραση την ταινία Karate Kid. Μια καταπληκτική ταινία με τον φοβερό Miyagi και τον Danielsan που διαδραματίζεται στην Ιαπωνία.
Βλέποντας αυτήν την ταινία μου άρεσε η ηρεμία που είχε αυτός ο άνθρωπος (o Miyagi ασφαλώς γιατί ο Danielsan είναι μια άλλη ιστορία :P) στη ζωή του. Ήταν καθηγητής πολεμικών τεχνών slash καλλιεργητής bonsai slash ήρεμη δύναμη. Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή!!!
Η αγάπη του για τα bonsai ήταν κάτι υπέροχο, τα φρόντιζε, τα κλάδευε με προσοχή και τα μεγάλωνε σαν δικά του παιδιά.
Κάπως έτσι ξεκίνησα και εγώ να θέλω να αποκτήσω το δικό μου μικρό δέντρο σε γλάστρα. Φυσικά αυτό έγινε πολλά χρόνια αργότερα, στο πανεπιστήμιο. Μόλις είχαμε συγκατοικήσει με την Αθηνά και ήθελα να διακοσμήσω το σπίτι που μέναμε και πήγαμε μια βόλτα στα ΙΚΕΑ (ή στην ΙΚΕΑ αν θέλετε, ποτέ δεν μου άρεσε αυτό το «πάμε στην ΙΚΕΑ»). Να μην τα πολυλογώ πήραμε ότι πήραμε και στο τέλος πριν φτάσουμε στα ταμεία –> ΜΠΑΜ –> έπεσα σε μια «μικρή» έκθεση bonsai. Αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό οι παραπάνω εικόνες και λέω στην Αθηνά «θα πάρω ένα bonsai». Η καημένη σάστισε (φαντάζομαι) και θα είπε από μέσα της «τι τον έπιασε τώρα αυτόν;». Που να ξερε βλέπετε!!!
Για καλή μου τύχη εκείνον τον καιρό είχε στη Θεσσαλονίκη έκθεση κηπουρικής οπότε πήγαμε την επόμενη ημέρα για να πάρω τη μικρή ρηχή γλάστρα (το bon δηλαδή :P) που χρειαζόμουν. Μετά από αρκετό ψάξιμο βρήκα τη γλάστρα που ήθελα, την πήρα αμέσως και έφυγα με χαρά μικρού παιδιού για τη μεταφύτευση.
Αφού έκανα όλα τα βήματα με «επαγγελματισμό» (google–>bonsai :P) ήμουν πλέον έτοιμος να «θαυμάσω» το έργο μου. Ότι και να σας πω είναι λίγο, η περηφάνια και η ευτυχία μου δεν περιγραφόταν (μπαμπάς κουκουβάγιος και εγώ). Και οι μέρες κυλούσαν ήρεμα (όπως και του mister Miyagi στην Ιαπωνία) και το bonsai μου έδειχνε να παίρνει το δρόμο του και να σταθεροποιείται στη νέα του κατοικία. Έλα όμως που λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο (κυριολεκτικά και μεταφορικά χαχα). Σαν φοιτητής και εγώ κάθε Χριστούγεννα- Πάσχα- καλοκαίρι γυρνούσα στην Καστοριά οπότε το έπαιρνα και αυτό μαζί μου γιατί μέσα στο διαμέρισμα 2 εβδομάδες (πόσο μάλλον το καλοκαίρι 2 μήνες) δε θα άντεχε.
Το πρώτο λοιπόν καλοκαίρι που το έφερα το «ανέλαβε» η μαμά μου η οποία «ξέρει από φυτά». Καταλαβαίνετε τι τράβηξε το καημένο το μικρό δέντρο σε γλάστρα. Κάθε 2-3 μέρες πότισμα. Μούλιασε μέχρι τα φύλλα. Και να πεις δεν την είχα ενημερώσει, «μαμά το bonsai θα το ποτίζεις όταν χρειάζεται πότισμα και θα το ψεκάζεις στα φύλλα σαν να πέφτει βροχή». Φαντάζομαι από το ένα αυτί μπαίναν από το άλλο βγαίναν. Πριν τελειώσει λοιπόν το καλοκαίρι κατάλαβα και εγώ γιατί όλοι έλεγαν ότι είναι πολύ ευαίσθητα και θέλουν πολύ προσοχή.
THE END
Με την επιστροφή πίσω στη Θεσσ/νικη λέω άστο δεν παίρνω άλλο, τζάμπα το καημένο. Τα χρόνια πέρασαν ήρεμα ώσπου πριν από μερικές μέρες ψώνιζα σε κάποιο supermarket και –> ΜΠΑΜ –> βλέπω ένα bonsai. Δεν είπα τίποτα. Το προσπερνώ και απομακρύνομαι στα ταμεία (ναι πάλι στα ταμεία έγινε το κακό :P), γυρνάει και μου λέει η Αθηνά «θες να πάρουμε ένα bonsai;». Σάστισα, λέω από μέσα μου «τι την έπιασε τώρα αυτήν;»! Και ναι το πήραμε!!!
Βέβαια ακόμα είναι σε πρώιμα στάδια αλλά ευελπιστώ να του δώσω πιο περίτεχνο σχήμα στο μέλλον. Είναι ένα ωραίο hobby και για τα παιδιά ασφαλές και δημιουργικό. Το αποτέλεσμα είναι φανταστικό, δείτε και μόνοι σας!
Έχετε εσείς bonsai; Δώστε και καμιά συμβουλή, γιατί όπως βλέπετε το δικό μου έχει κάποιες «μικρές» διαφορές με τα υπόλοιπα!!!
Περιμένω σχόλια και φωτογραφίες από το δικό σας bonsai!
The post Ένα bonsai και εγώ… appeared first on Craftaholic.